Πάνε τώρα 3 χρόνια, περίπου, που αυτή η αρρώστια σε έχει καθηλώσει. Που δεν θυμάσαι πια. Και γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω να μην ανησυχείς. Θυμάμαι εγώ για εσένα.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο πολύ μας αγαπάς όλους.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο μεγάλη αδυναμία μου έχεις. Γιατί είμαι η μόνη σου εγγονή. Γιατί έχω το όνομα σου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τις μέρες που περίμενα πώς και πώς να βγουν έξω η μαμά κι ο μπαμπάς για να κοιμηθώ στο σπίτι σου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα βράδια που βλέπαμε μαζί ελληνικές ταινίες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την αγωνία σου όταν αρρωσταίναμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το άγχος σου για να φάω!

Θυμάμαι εγώ για εσένα το γέλιο σου στα αστεία μας, που κάναμε επίτηδες την ώρα που έτρωγες! (μας απειλούσες ότι θα πνιγείς από τα γέλια)

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα βράδια τα καλοκαιρινά στη γειτονιά να μας προσέχεις ενώ παίζαμε ατελείωτες ώρες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα τραγούδια που μου έμαθες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τους αστείους τσακωμούς σου με τον παππού.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το πόσο κοκέτα ήσουν (και είσαι ακόμα)

Θυμάμαι εγώ για εσένα τις αμέτρητες ιστορίες για την κατοχή, την νιότη σου τον έρωτα.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το πόσο σου λείπαμε όταν σπουδάζαμε στο εξωτερικό.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την χαρά σου και την συγκίνηση κάθε φορά που γυρνούσαμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα ταξίδια που έκανες και πόσο σου άρεσε αυτό.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο αγαπούσες τον παππού και πόσο πόνεσες όταν τον χάσαμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την χαρά σου όταν έμαθες ότι παντρεύομαι.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το ότι ήσουν εκεί δίπλα μου στο γάμο μου, στη χαρά μου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα δάκρυα χαράς μόλις αντίκρισες την δισέγγονή σου.

Θα θυμάμαι εγώ για εσένα τις στιγμές που πέρασες και περνάς ακόμα μαζί της.

Θα τις θυμάμαι εγώ για εσένα και θα της τις θυμίζω κι εγώ με την σειρά μου όταν μεγαλώσει.

Θα τις θυμάμαι εγώ για εσένα…για πάντα.

Έγινα μάνα. Έμεινα 1 χρόνο σπίτι, με ότι άδεια είχα και δεν είχα, να μεγαλώνω το παιδί μου. «Να μεγαλώσω το παιδί μου». Τι αστείο. Λές και σε ένα χρόνο θα μεγάλωνε και μετά θα μπορούσα ακάθεκτη να γυρίσω στην δουλειά μου. Έζησα λοιπον το πώς θα μπορούσε να είναι το να είμαι full time νοικοκυρά. Δεν χρειάζεται να βάλω εισαγωγικά στο νοικοκυρά φαντάζομαι ε; Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου νοικοκυρά και ούτε πρόκειται. Το αντίθετο μάλιστα. Πάντως ένα χρόνο το σπίτι ήταν καθαρό, κάθε μέρα τρώγαμε μαγειρευτό φαγητό και που και που είχαμε σιδερωμένα ρούχα (του παιδιού δε, πάντα!). Όχι μόνο αυτό, αλλά μέρα παρά μέρα σχεδιάζαμε (εγώ και η μικρή) και μια βόλτα για να ξεσκάμε.
Πριν ένα μήνα...
Γύρισα στην δουλειά. Ένα μήνα πριν είχα άγχος. Μια εβδομάδα πριν είχα αϋπνίες. Την ίδια μέρα που πήγα στο γραφείο ήθελα να βάλω τα κλάματα. «Το έχω περάσει κι εγώ». «Έτσι είναι η Ζωή». «Θα το συνηθίσεις». Είχαν δίκιο. Το συνήθισα. Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για το τι κάνουν ή τι αισθάνθηκαν οι άλλες στην θέση μου. Γιατί δεν με νοιάζει. Έτσι απλά. Δεν μου φέρνει καμιά παρηγοριά το γεγονός ότι το έχουν περάσει αυτό άλλες 3.000.000.000 μανάδες πριν από μένα. Εγώ δεν ήθελα. Και ακόμα δεν θέλω. Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
Και τώρα τρέχω. Να προλάβω να τελειώσω τις δουλειές στο γραφείο μέχρι τις 5, να φύγω αμέσως, να προλάβω το τρένο, το λεωφορείο, το άλλο τρένο, το άλλο λεωφορείο, να περάσω όλο το απόγευμα με το παιδί μου, να παίξω μαζί του, να μαγειρέψω, να σκουπίσω, να πλύνω, να σιδερώσω. Όλα αυτά από τις 10 έως τις 1 το βράδυ. Βόλτα; Ποια βόλτα; Δεν σου αγγίζω καν το θέμα του «που θα αφήσω το παιδί». Μεγάλη ιστορία. Still pending, που λένε και στο χωριό μου. Θα το θίξω άλλη φορά.
Τώρα τρώμε πιο συχνά delivery, το βουνό με τα ασιδέρωτα είχε φτάσει το ταβάνι (μέχρι που ήρθε η μαμά), σφουγγαρίζω με το ζόρι κάθε 2-3 μέρες κάτι μεταμεσονύκτιες ώρες , και πλυντήριο βάζει πιο συχνά από μένα ο σύζυγος. Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν γκρινιάζω γι αυτά (εντάξει λίγο μόνο. Όταν για 6η φορά μέσα στον ίδιο μήνα έχει απεργία η ΓΕΣΕΕ). Ξέρεις γιατί; Γιατί 1ον) τα φανταζόμουν. Τι νομίζεις έκανα παιδί νομίζοντας ότι την επόμενη θα κέρδιζα το joker; Αλλά η πραγματικότητα πάντα έρχεται και ρίχνει ένα ξεγυρισμένο χαστούκι στην φαντασία in the end, έτσι για να μην ξεχνάς ποιος έχει το πάνω χέρι και 2ον) Γιατί στο τέλος αυτό που με νοιάζει είναι αυτός ο χρόνος που έχω με το παιδί μου να είναι ποιοτικός και να συμβάλλει στο να γίνει η Μελίνα σωστός άνθρωπος.
Και επειδή ξέρω, τώρα, οτι τελικά κανείς δεν θα μου πεί μπράβο (το αντίθετο μάλιστα) προσπαθώ απλά να υπενθυμίζω στον εαυτό μου οτι είμαι καλή μαμά, οτι κι αν σημαίνει αυτό, και οτι ναι, αυτό που κάνω είναι αγώνας χωρίς τέλος, χωρίς το χρονόμετρο να σταματά ποτέ, με πολλούς αντιπάλους και εμένα να τρέχω ξυπόλητη σε ενα χαλασμένο τερέν αλλά πρέπει να τα καταφέρω. Στο κάτω κάτω ενα χαμόγελο της Μελίνας φτάνει για να τα ξεχνάω όλα κάθε μέρα και την επόμενη να ξεκινάω απο την αρχή.


Πι ες: Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο. Εύχομαι απο καρδιάς η Τρίτη και 13 να είναι η τυχερή μέρα για ενα μικρό φασολάκι και να βρεί το δρόμο του για τον κόσμο μας. Άντε μικρέ αστροναύτη σε περιμένει η Μελίνα. Μην αργείς!!

Χθές είχαμε πάει στο Bridal Shower της νονάς μας (εάν δεν ξέρεις τι είναι αυτό δές εδώ. Τί να κάνουμε, η κα Μαρία είναι απο τα εξωτερικά!) περάσαμε τέλεια αλλα δεν θα σας γράψω γι’ αυτο. Για πολλοστή φορά η κόρη μου ήταν το αντικείμενο συζήτησης απο όλες τις κυρίες της συγκέντρωσης. Έχουμε συνηθήσει πλέον τις ερωτήσεις τύπου: «είναι πάντα τόσο ήσυχη?», «μα καλά δεν κλαίει όταν την πάιρνει κάποιος άγνωστος αγκαλιά?», «πάντα τόσο γελαστή είναι?», «μα καλά δεν έχουμε ξαναδεί τόσο ήρεμο μωρό». Ναι, ναι, ναι και ναι. Έτσι είναι. Και μετά αρχίζουν οι ερωτήσεις-αναζητήσεις για το πώς έχουμε ένα τόσο ήρεμο παιδί. Και εγώ έχω βαρεθεί να απαντάω πώς, ειλικρινά δεν ξέρω. Δεν «κάναμε» κάτι.

Σε λιγότερο απο ένα μήνα γινόμαστε 1! Πότε πέρασε ο καιρός ούτε που κατάλαβα. Η Μελίνα είναι λοιπόν ένα πολύ ήρεμο μωρό. Πολύ λίγες φορές με έχει «κουράσει» με γκρίνιες και κλάματα. Απο νεογέννητο ακολουθούσε μόνη της πρόγραμμα σε όλα, αν μπορεί να πεί κανείς οτι τα νεογέννητα έχουν πρόγραμμα! Απο την πρώτη μέρα που την θήλασα μέχρι την τελευταία δεν με κούρασε καθόλου και γιαυτό θα έχω την καλύτερη ανάμνηση απο τον θηλασμό του πρώτου μου παιδιού. Βγαίνουμε βόλτες με την Μελίνα και έχουμε πάει ταξίδια μαζί της απο 40 ημερών. Όταν είμαστε έξω γκρινιάζει σπάνια και μόνο όταν, με το δίκιο της, έχει πιαστεί στο καρότσι. Γελάει σε όλους και πάει σε κάθε αγκαλιά αρκεί να μην την έχεις σε ξαπλωτή θέση. Αυτό το σιχαίνεται!

Στο σπίτι απο μηνών καθόταν με τις ώρες στο «γυμναστήριο» της παρατηρόντας τα κρεμαστά παιχνίδια. Στη συνέχεια μας έκανε εντύπωση πως καθόταν στο relax και ασχολιόταν αρκετά με κάποια παιχνίδια. Σήμερα κάθεται στο χαλί με όλα τα παιχνίδια γύρω της και παίζει με τα κυβάκια ή τα πουλάκια-μπαμπούσκες της. Της αρέσουν τα βιβλία. Απο νεογέννητη λάτρευε τα υφασμάτινα. Τα έτρωγε φυσικά. Μετά άρχισε να τα ξεφυλλίζει και να τα αγγίζει. Τώρα αν πάρει ένα περιοδικό στα χέρια, όταν της το πάρω απο τα χέρια μετά απο 1 ώρα δεν θα λείπει ούτε μια σελίδα. Τα ξεφυλλίζει με προσοχή και κοιτάει τις εικόνες με θαυμασμό. Εντάξει υπάρχουν κάποια που τα τρώμε αλλα μας τα πήρε η μαμά γιαυτό το λόγο εντάξει???

Κοιμάται απο τις 8μιση το βράδυ, το χειμώνα και απο τις 10 και μετά το καλοκαίρι (την αλλαγή την έκανε μόνη της μόλις μπήκε το φθινόπωρο. Θυμάμαι έπαθα σοκ μια μέρα του Σεπτεμβρίου όταν η μελίνα -4 μηνών τότε- εκεί που κοιμόμασταν 10-11 έπεσε ξερή απο τις 8. Και το κράτησε όλο το χειμώνα μέχρι σήμερα). Ξυπνάει στις 9 το πρωί. Πάντα. Λές και έχει εσωτερικό ξυπνητήρι. Άν ξυπνήσει πιο νωρίς απλά κάθεται και παίζει στην κούνια της μέχρι να πάει 9 όπου αρχίζει και διαμαρτύρεται για το γάλα της. Δεν ξυπνάει ποτέ το βράδυ (πολύ λίγες φορές μόνο αν πεινάει).

Είναι πολύ προσεκτική σε όλα. Μόνη της. Ποτέ δεν θα αρπάξει τίποτα απο τραπέζι ή ράφι. Ποτέ δεν θα κάνει απότομη κίνηση σε άλλο παιδάκι ή μωρό. Μπουσουλάει εδώ και 1 μήνα και δεν έχουμε βάλει προστατευτικά στο τραπεζάκι του σαλονιού γιατι πολύ απλά προσέχει μόνη της. Σταματάει σε ασφαλή απόσταση απο την γωνία και την αποφεύγει. Αν θελήσει να επεξεργαστεί κάτι που φοράς (γυαλιά ή κολιέ) πάντα θα το πιάσει με τα 2 της δαχτυλάκια απαλά.

Μιλάει απο 1 μηνών. Όταν λέω μιλάει ξέρετε τι εννοώ. Απο νεογέννητο έδειχνε οτι θέλει να μας πεί πολλά. Άνοιγε το στόμα της σε ότι της έλεγες σα να ήθελε τόοσο πολύ να σου απαντήσει. Μετά αρχίσαμε τα αγκού και τις φωνούλες. Το σπίτι ποτέ δεν ήταν ήσυχο απο παιδικές φωνές.

Λατρευει το μπάνιο. Και εκεί διαβάζει και ασχολείται με τα παιχνιδάκια της που επιπλέουν. Όταν τρώει είναι κυρία. Κάθεται ήρεμη στο καρεκλάκι της και ανοίγει το στόμα. Όταν δεν πεινάει άλλο απλά γυρίσει το κεφάλι της δίπλα και κλείνει το στόμα ερμητικά! Δεν κλαίει ποτέ σε κανέναν ξένο που την πέρνει αγκαλιά. Δεν έχει κάνει καμμια ζημιά στο σπίτι.

Αυτή είναι η κόρη μου. Πολλοί λένε οτι για τον χαρακτήρα του μωρού συμβάλλουν οι γονείς. Άλλοι οτι τα μωρά γεννιούνται με χαρακτήρα. Άλλοι οτι είναι κληρονομικό. Η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει. Ακόμη κι αν η Μελίνα δεν ήταν ποτέ έτσι όπως είναι θα την λάτρευα. Λογικό δεν είναι? Υπάρχει καμμία μαμά που αγαπά λιγότερο το παιδί της επειδή ξυπνάει συνέχεια τη νύχτα???

Δεν μου αρέσει να συμβουλεύω άλλες μαμάδες στο τι να κάνουν ή να ψάχνω να βρώ τι έχει κάνει κάθε μια και τί δεν έχει κάνει για να είναι το παιδί της έτσι όπως είναι. Είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με διαφορετικό τρόπο. Κανένα παιδάκι δεν συμπεριφέρεται το ίδιο με το άλλο και αυτό είναι όμορφο. Δεν υπάρχει φόρμουλα για το πώς θα βγεί το παιδί σου ήσυχο ή κοινωνικό. Ακολουθήστε το μητρικό σας ένστικτο και όλα θα πάνε καλά. Εγώ αυτό έκανα και μόνο αυτό.

Όπως κι αν είσαι, όπως κι αν εξελιχθείς, ότι κι αν κάνεις εγώ θα σε λατρεύω.

Η μαμά σου

Σας έχω πεί ποτέ οτι λατρεύω τον Senor Coconut? Οι πιο super latin διασκευές σε γνωστά τραγούδια. Και αυτό το τραγούδι είναι οτι πρέπει για πρωί Δευτέρας με λιακάδα. Ακόμη κι αν είσαι πίσω απο ένα γραφείο. Ακόμη κι αν είσαι σε μια κουζίνα και αλέθεις φρούτα στο multi!
Αφιερωμένο!