Αγαπημένη μου γιαγιά...

Πάνε τώρα 3 χρόνια, περίπου, που αυτή η αρρώστια σε έχει καθηλώσει. Που δεν θυμάσαι πια. Και γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω να μην ανησυχείς. Θυμάμαι εγώ για εσένα.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο πολύ μας αγαπάς όλους.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο μεγάλη αδυναμία μου έχεις. Γιατί είμαι η μόνη σου εγγονή. Γιατί έχω το όνομα σου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τις μέρες που περίμενα πώς και πώς να βγουν έξω η μαμά κι ο μπαμπάς για να κοιμηθώ στο σπίτι σου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα βράδια που βλέπαμε μαζί ελληνικές ταινίες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την αγωνία σου όταν αρρωσταίναμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το άγχος σου για να φάω!

Θυμάμαι εγώ για εσένα το γέλιο σου στα αστεία μας, που κάναμε επίτηδες την ώρα που έτρωγες! (μας απειλούσες ότι θα πνιγείς από τα γέλια)

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα βράδια τα καλοκαιρινά στη γειτονιά να μας προσέχεις ενώ παίζαμε ατελείωτες ώρες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα τραγούδια που μου έμαθες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τους αστείους τσακωμούς σου με τον παππού.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το πόσο κοκέτα ήσουν (και είσαι ακόμα)

Θυμάμαι εγώ για εσένα τις αμέτρητες ιστορίες για την κατοχή, την νιότη σου τον έρωτα.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το πόσο σου λείπαμε όταν σπουδάζαμε στο εξωτερικό.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την χαρά σου και την συγκίνηση κάθε φορά που γυρνούσαμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα ταξίδια που έκανες και πόσο σου άρεσε αυτό.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο αγαπούσες τον παππού και πόσο πόνεσες όταν τον χάσαμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την χαρά σου όταν έμαθες ότι παντρεύομαι.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το ότι ήσουν εκεί δίπλα μου στο γάμο μου, στη χαρά μου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα δάκρυα χαράς μόλις αντίκρισες την δισέγγονή σου.

Θα θυμάμαι εγώ για εσένα τις στιγμές που πέρασες και περνάς ακόμα μαζί της.

Θα τις θυμάμαι εγώ για εσένα και θα της τις θυμίζω κι εγώ με την σειρά μου όταν μεγαλώσει.

Θα τις θυμάμαι εγώ για εσένα…για πάντα.


photo by salihguler

6 dreamers replied:

One Happy Dot said...

Και ποιός να το έλεγε στη γιαγιά οτι η εγγόνα με τη μνήμη χρυσόψαρου θα αποδεικνύετο τόσο μα τόσο ακριβής σε αυτά που θυμάται...

apos said...

Kάποτε η συγκεκριμένη αρρώστεια μάς έκανε την «τιμή» να προτιμήσει και τη δική μας abuelita (γιαγιά).
Η abuelita ασφαλώς έχασε τον πόλεμο, αφού πρώτα είχε χάσει όλες τις μάχες. Εκτός από μία: Το καταλάβαμε όταν κοιτάξαμε για τελευταία φορά το ζωντανό της βλέμμα. Ήταν ένα οικείο βλέμμα βαθιάς ευγνωμοσύνης προς όλους εμάς, που θυμόμασταν τα πάντα.
Και εξακολουθούμε να θυμόμαστε τα πάντα.
Όπως εσύ. Όπως το περιγράφεις σε αυτό το post, που με συγκίνησε βαθύτατα.

mamma said...

Αχ, βρε Ναφάκι :(

mahler76 said...

άχου βρε κοριτσάρα μου :(

Tali said...

http://redtalisker.blogspot.com/search?updated-max=2010-09-23T17:20:00%2B03:00&max-results=1

κι εγω εδω θυμαμαι τα ιδια ..
δεν ξεχασα για την ακριβεια ποτε..

και ξαναθυμαμαι διαβαζοντας και
(εσυ ισως καταλαβεις) ..φοβαμαι:)

ασωτος γιος said...

με συγκινησες πολυ και χαιρομαι που ανακαλυψα τις αναρτησεις σου
και να θυμασαι για παντα
γιατι τοτε υπαρχει το "για παντα"

I am...

My photo
A proud mom. A fool for love, strawberries, girly stuff, sparkly things and hot bubble baths. I am not a photographer but i adore photography, i am not a chef yet i cook like crazy and i like it! Instagram: instanaf

Dreamers...

Τρελό Shopping!!