Πάνε τώρα 3 χρόνια, περίπου, που αυτή η αρρώστια σε έχει καθηλώσει. Που δεν θυμάσαι πια. Και γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω να μην ανησυχείς. Θυμάμαι εγώ για εσένα.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο πολύ μας αγαπάς όλους.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο μεγάλη αδυναμία μου έχεις. Γιατί είμαι η μόνη σου εγγονή. Γιατί έχω το όνομα σου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τις μέρες που περίμενα πώς και πώς να βγουν έξω η μαμά κι ο μπαμπάς για να κοιμηθώ στο σπίτι σου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα βράδια που βλέπαμε μαζί ελληνικές ταινίες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την αγωνία σου όταν αρρωσταίναμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το άγχος σου για να φάω!

Θυμάμαι εγώ για εσένα το γέλιο σου στα αστεία μας, που κάναμε επίτηδες την ώρα που έτρωγες! (μας απειλούσες ότι θα πνιγείς από τα γέλια)

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα βράδια τα καλοκαιρινά στη γειτονιά να μας προσέχεις ενώ παίζαμε ατελείωτες ώρες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα τραγούδια που μου έμαθες.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τους αστείους τσακωμούς σου με τον παππού.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το πόσο κοκέτα ήσουν (και είσαι ακόμα)

Θυμάμαι εγώ για εσένα τις αμέτρητες ιστορίες για την κατοχή, την νιότη σου τον έρωτα.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το πόσο σου λείπαμε όταν σπουδάζαμε στο εξωτερικό.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την χαρά σου και την συγκίνηση κάθε φορά που γυρνούσαμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα ταξίδια που έκανες και πόσο σου άρεσε αυτό.

Θυμάμαι εγώ για εσένα πόσο αγαπούσες τον παππού και πόσο πόνεσες όταν τον χάσαμε.

Θυμάμαι εγώ για εσένα την χαρά σου όταν έμαθες ότι παντρεύομαι.

Θυμάμαι εγώ για εσένα το ότι ήσουν εκεί δίπλα μου στο γάμο μου, στη χαρά μου.

Θυμάμαι εγώ για εσένα τα δάκρυα χαράς μόλις αντίκρισες την δισέγγονή σου.

Θα θυμάμαι εγώ για εσένα τις στιγμές που πέρασες και περνάς ακόμα μαζί της.

Θα τις θυμάμαι εγώ για εσένα και θα της τις θυμίζω κι εγώ με την σειρά μου όταν μεγαλώσει.

Θα τις θυμάμαι εγώ για εσένα…για πάντα.