Thursday info 9 am
~ Το ξυπνητήρι μου χτυπάει το πρωί στις 7:15. Αν κάνω το κλασικό “ένα τεταρτάκι ακόμα μαμά” χάνω το λεωφορείο ή τρέχω σαν την τρελή να το προλάβω. Καρατσεκαρισμένο. Όλα αυτά για ένα τέταρτο σου λέω. Αλήθεια ~ Κάποια περίοδο που πήγαινα γραφείο στις 10, έπαιρνα το λεωφορείο που πέρναγε 9:20 –και καλά- το οποίο μόνο 9:20 δεν πέρναγε και μη σου πώ πολλές φορές και καθόλου. Τώρα που πάω 9 γραφείο παίρνω το bus των 8:20 το οποίο 8:20 ΝΤΑΝ είναι εκεί. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο οδηγός του συγκεκριμένου λεωφορείου είναι πάντα ο ίδιος και κατάγεται από την Μ. Βρετανία. Επειδή εγώ είμαι γνήσια Ελληνίδα το έχω χάσει πολλάκις για 1΄καθηστέρηση (το τεταρτάκι που λέγαμε πρίν…) ~ Από την στάση περνάει πολύ συχνά ένας κύριος με τζιπάκι χαμογελαστός πάντα και “μαζεύει” όσους βρεί και τους πηγαίνει στη Δουκίσσης Πλακεντίας (5΄απόσταση) για το μετρό. Εννοείται ότι μετά από τόσα χρόνια που το κάνει όλοι τον ξέρουν. Έχω μπει και εγώ με άλλους 3 μια φορά που ήμουν απελπισμένη (με των 9:20). Σήμερα πέρασε πάλι μετά από καιρό και δεν πήγα. Είπα στο χαρούμενο τσούρμο “ευχαριστώ πολύ” και συνέχισα να περιμένω το λεωφορείο. Γιατί όμως αισθάνθηκα άσχημα; ~ Για τις μέρες με συννεφιά στο ipod παίζει trendemoller και monica. Για τις μέρες με ήλιο καθώς και στην επιστροφή από το γραφείο, το καινούργιο μου κόλλημα η Little Boots. Ειδική περίπτωση: για την ξινισμένη κυρία που κάθετε δίπλα σου στο τρένο και σε κοιτάει συνέχεια, Jeff Mills στο φούλ ~ Είναι πλέον εξακριβωμένο ότι όλες οι free press εφημερίδες μου κρύβονται και δεν θέλουν να με ξέρουν. Πάντα τα stands είναι σε σημείο του σταθμού από το οποίο δεν περνάω ποτέ ή όταν περάσω το μόνο που μπορώ να πάρω να διαβάσω είναι η μετώπη του stand γιατί τίποτα άλλο δεν έχει μείνει. Μια ρημαδιασμένη εφημερίδα εγώ δεν μπορώ να διαβάσω το πρωί ποτέ! ~ Επίσης το Press Gallery που είχε ανοίξει μέσα στον σταθμό της Δ. Πλακεντίας και έλεγες καμιά φορά ας πάρω κάτι να διαβάσω τα επόμενα 20 λεπτά που θα πηγαίνω στην ευχή της Παναγίας, έκλεισε μετά από 5 μήνες λειτουργίας. Αυτό θα πεί επιτυχία ~ Το πρωί ο ηλεκτρικός είναι φούλ όποιο τρένο κι αν πάρω, και κανένας δεν έχει διάθεση να σηκωθεί και να δώσει τη θέση του ούτε σε μια έγκυο (κάνουν ότι διαβάζουν με ενδιαφέρον την free press τους και εγώ τσαντίζομαι περισσότερο). Το απόγευμα ο κόσμος αλλάζει ~ Μέχρι στιγμής αυτοί που μου παραχωρούν τη θέση τους στα ΜΜΜ είναι μόνο νεαρές γυναίκες! ~ Πάντα θα υπάρχει ένας (ή περισσότεροι) ηλίθιος που θα κάθεται μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του τρένου εμποδίζοντας όσους είναι να βγούν και πάντα θα υπάρχει ένας ίδιος βλάκας που θα στέκεται στα αριστερά από τις κυλιόμενες ~ Το καλύτερο πρωϊνό τελικά –μετά από πολλά test trials- είναι το στρογγυλό κουλούρι με σουσάμι από τον φούρνο της γωνίας κάτω από το γραφείο. Πάντα φρέσκο. Εγγύηση ~ Όταν πραγματικά βιάζεσαι θα χάσεις ότι μπορεί να χαθεί (λεωφορείο, τρένο, τράμ…) και θα αργήσεις τελικά ~ Κάθε Παρασκευή κάτω ακριβώς από το γραφείο μου, στο πεζοδρόμιο, έχει βιολογική λαϊκή. Τέρμα το άγχος του “τι θα μαγειρέψω σήμερα θεέ μου?” Ζήτω τα μπρόκολα και το σπανάκι! ~ Και το άσχετο info της ημέρας: επιτέλους σήμερα πάω για βιολογικά τσάγια και μάσες στο Pure Bliss! Yey.
Girl Stuff...
Αυτό είναι το πρώτο δώρο της μπέμπας!
Η αγαπημένη μου θεία μου το έδωσε την πρωτοχρονιά και είχα μείνει άφωνη γιατι ήταν "το πρώτο δώρο του μωρού". Συγκίνηση, δέος κτλ τκλ. Το απίστευτο όμως είναι οτι μου το πήρε χωρίς να ξέρει την λατρεία που έχω για τις χιονόμπαλες (μανία θα έλεγα) και επίσης για το glitter (χελλόοου!) και αυτό το δώρο τα έχει και τα 2!!! Ελπίζω να το εκτιμήσει και η μικρή...
New Year Sucks
Εντάξει λοιπόν. Πέρασαν και οι γιορτές, φάγαμε (σα βόδια), ήπιαμε, ξαναφάγαμε, κοιμηθήκαμε, φάγαμε και μετακομίσαμε και σαν εταιρία που είχε λυσσάξει ο αφεντικός μη και δεν μας βρεί ο νέος χρόνος στα νέα γραφεία. Βαλθήκαμε λοιπόν, και ενώ όλοι 2 μέρες πριν τις γιορτές τρώγανε μελομακάρονα, σχεδίαζαν την λίστα δώρων ή δοκίμαζαν τα πέδιλα του σκί στη δουλειά, να πακετάρουμε τα πολύτιμα πράγματα των γραφείων μας (συρραπτικό, σελοτέϊπ, μολυβοθήκη, boxes…check!..α..το λέλουδο μην ξεχάσω…), να κουβαλάμε και να έχουμε και το άγχος τι θα βρούμε εκεί που θα πάμε. Ήρθαμε λοιπόν στα νέα γραφεία. Μάλιστα. Δεν λέω, μεγαλύτερα είναι, καινούργια είναι, ευήλια είναι. Αυτά. Η περιοχή είναι λίγο μπανάλ, αλλά ανερχόμενη –όπως λένε όλοι- μέσα σε κάτι κωλόστενα. Ότι και να πείς αγάπη μου Μαρούσι δεν είναι που ήμασταν πριν…άλλη κλάση εκεί. Α! η αλήθεια να λέγεται. Το καταπίνω αυτό και συνεχίζω γιατί είμαι υπεράνω και επίσης πολύ εναλλακτική γκόμενα.
Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι το καινούργιο μου γραφείο που είναι στη χειρότερη θέση της εταιρείας. Μα τι να σας πώ δηλαδή. Δίπλα μου είναι ο διάδρομος που περνάνε όλοι για να πάνε κάπου! ΔΕΝ έχω τοίχο μπροστά μου, πίσω μου και αριστερά μου και από δεξιά μου έχω μια –όχι και πολύ συμπαθή- συνάδελφο από την οποία μας χωρίζει ένα τζαμένιο διαχωριστικό. Με λίγα λόγια είμαι εκτεθειμένη από παντού και δεν μου αρέσει. Θέλω λίγο privacy. Έχω μικρότερο γραφείο, από ότι πριν –όχι δεν με υποβίβασαν καλέ..φτού φτού- και δεν έχω πουθενά να καρφώσω τον μαγνητικό μου πίνακα στον οποίο κολλάω βασικότατα πράγματα όπως: φωτό από διακοπές, φωτό σκύλου, φωτό οικογενειακές και ότι άλλο σε φωτό έχουμε. Τις τελευταίες 2 ώρες σκέφτομαι τρόπους να τον κρεμάσω κάπως πάνω στο γυάλινο διαχωριστικό να μην βλέπω και την άλλη δίπλα μου (τι γλυκιαααά!!!).
Anyway, προσπαθείς που προσπαθείς να προσαρμοστείς ατο νέο περιβάλλον έχεις και τους μαστόροι γύρω σου με τα τρυπάνια, και τις καθαρίστριες να παλεύουν να διώξουν την σκόνη (που εμφανίζεται κάθε 5 λεπτά) και τους τεχνικούς των pc και τους τεχνικούς των δικτύων…πφφφφφφ…φτάνει μπούχτισα! Για να μην αναφέρω το βασικότερο πρόβλημα όλων (ευτυχώς ξεπερνιέται εν καιρώ): εκεί που είχα ένα box γεμάτο με ντελιβερόχαρτα (διαφημιστικά χαρτιά των μαγαζιών που κάνουν delivery…duh!) και ότι ώρα και αν ήταν παράγγελνες ότι τραβούσε η όρεξη σου (ιδιαιτέρως τώρα που είσαι και σε ενδιαφέρουσα…όχι εσύ καλέ…για μένα μιλάω) έπαιρνες ένα τηλεφωνάκι και τσούπ! Ερχόταν η κρέπα με λευκή σοκολάτα και φράουλες. Τώρα απλά κάποιος βρήκε ένα τυροπιτάδικο τις κακιάς ώρας για να καλύψουμε τις άμεσες ανάγκες..καταλαβαίνετε…φρίκη! Αναγκάζομαι και «μαζεύω» το πρωί ότι βρω στο δρόμο μου από φούρνους και περίπτερα και τα αποθηκεύω στο συρτάρι μου και έχω εφόδια όλη μέρα για τις λιγούρες. Θα σταματήσω την γκρίνια μόνο αν σας πώ και το τελευταίο. Από τις 4 τουαλέτες λειτουργεί προς το παρόν μόνο η μία…για όλους!!! Ε ποτέ!
Εντάξει εντάξει…γκρίνια τέλος..θα αρχίσω να μοιάζω σε έναν γνωστό μου γλυκύτατο Αργεντίνο σε λίγο και δεν θέλω! Πάω να φάω άλλο ένα γλυκάκι των εορτάζοντων yam!
Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι το καινούργιο μου γραφείο που είναι στη χειρότερη θέση της εταιρείας. Μα τι να σας πώ δηλαδή. Δίπλα μου είναι ο διάδρομος που περνάνε όλοι για να πάνε κάπου! ΔΕΝ έχω τοίχο μπροστά μου, πίσω μου και αριστερά μου και από δεξιά μου έχω μια –όχι και πολύ συμπαθή- συνάδελφο από την οποία μας χωρίζει ένα τζαμένιο διαχωριστικό. Με λίγα λόγια είμαι εκτεθειμένη από παντού και δεν μου αρέσει. Θέλω λίγο privacy. Έχω μικρότερο γραφείο, από ότι πριν –όχι δεν με υποβίβασαν καλέ..φτού φτού- και δεν έχω πουθενά να καρφώσω τον μαγνητικό μου πίνακα στον οποίο κολλάω βασικότατα πράγματα όπως: φωτό από διακοπές, φωτό σκύλου, φωτό οικογενειακές και ότι άλλο σε φωτό έχουμε. Τις τελευταίες 2 ώρες σκέφτομαι τρόπους να τον κρεμάσω κάπως πάνω στο γυάλινο διαχωριστικό να μην βλέπω και την άλλη δίπλα μου (τι γλυκιαααά!!!).
Anyway, προσπαθείς που προσπαθείς να προσαρμοστείς ατο νέο περιβάλλον έχεις και τους μαστόροι γύρω σου με τα τρυπάνια, και τις καθαρίστριες να παλεύουν να διώξουν την σκόνη (που εμφανίζεται κάθε 5 λεπτά) και τους τεχνικούς των pc και τους τεχνικούς των δικτύων…πφφφφφφ…φτάνει μπούχτισα! Για να μην αναφέρω το βασικότερο πρόβλημα όλων (ευτυχώς ξεπερνιέται εν καιρώ): εκεί που είχα ένα box γεμάτο με ντελιβερόχαρτα (διαφημιστικά χαρτιά των μαγαζιών που κάνουν delivery…duh!) και ότι ώρα και αν ήταν παράγγελνες ότι τραβούσε η όρεξη σου (ιδιαιτέρως τώρα που είσαι και σε ενδιαφέρουσα…όχι εσύ καλέ…για μένα μιλάω) έπαιρνες ένα τηλεφωνάκι και τσούπ! Ερχόταν η κρέπα με λευκή σοκολάτα και φράουλες. Τώρα απλά κάποιος βρήκε ένα τυροπιτάδικο τις κακιάς ώρας για να καλύψουμε τις άμεσες ανάγκες..καταλαβαίνετε…φρίκη! Αναγκάζομαι και «μαζεύω» το πρωί ότι βρω στο δρόμο μου από φούρνους και περίπτερα και τα αποθηκεύω στο συρτάρι μου και έχω εφόδια όλη μέρα για τις λιγούρες. Θα σταματήσω την γκρίνια μόνο αν σας πώ και το τελευταίο. Από τις 4 τουαλέτες λειτουργεί προς το παρόν μόνο η μία…για όλους!!! Ε ποτέ!
Εντάξει εντάξει…γκρίνια τέλος..θα αρχίσω να μοιάζω σε έναν γνωστό μου γλυκύτατο Αργεντίνο σε λίγο και δεν θέλω! Πάω να φάω άλλο ένα γλυκάκι των εορτάζοντων yam!
Subscribe to:
Posts (Atom)
I am...
- Naf
- A proud mom. A fool for love, strawberries, girly stuff, sparkly things and hot bubble baths. I am not a photographer but i adore photography, i am not a chef yet i cook like crazy and i like it! Instagram: instanaf
Τρελό Shopping!!
Subscribe
Posts
All Comments
