Για αρχή λοιπόν θα σου πώ οτι μικρή και μέχρι τα 17 ήμουν άσχημη. Ή τουλάχιστον έτσι θεωρούσα εγώ τον εαυτό μου. Έφταιγε λίγο και το μαλλί αφάνα. Λέω ήμουν γιατι εντάξει...δόξα το θεό, τελικά δεν είμαι. Ξέρεις τώρα μαλλί αφάνα, τζήν, κίτρινα μποτάκια, καρό πουκάμισο. Τέτοια φοράγαμε τότε τι να κάνω...ε, πού να σταυρώσω γκόμενο. Λόγω αίσθησης του χιούμορ όμως όλα τα αγόρια της παρέας ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί μου. Ναι...ωραία ευχαριστώ. Τελικά, τα χρόνια πέρασαν, τα γυαλιά έγιναν φακοί επαφής και τα μαλλιά αγνώριστα και ήρθαν και οι γκόμενοι.

Αυτό το μαλλί παρεπιπτόντος έχει περάσει τα 40 κύματα. Έχει κοπεί κοντότατο, πααααααρα πολύ κοντό, έχει γίνει ράστα (φοιτητικές τρέλες), έχει κάνει ξανθές αντάυγιες, μελί, έχει ξανθύνει τραγικά πολύ και τώρα βρίσκεται στο καστανό σε ένα μέτριο μήκος τελωσπάντων. Για όλα φταίει ο Σκορπιός μέσα μου. Βαριέται έυκολα. Έτσι κι εγώ. Θέλω να δοκιμάζω πολλά και βαριέμαι εύκολα. Επίσης ερωτεύομαι με πάθος, θέλω να ζώ την κάθε στιγμή σε μια σχέση. Έτσι έκανα πάντα λοιπόν.

Ήμουν το βάσανο της μάνας μου, του πατέρα μου και γενικά όλης της οικογένειας γιατι δεν έτρωγα ποτέ το φαί μου. Ήμουν φτερό στον άνεμο. Θυμάμαι απερίγραπτες σκηνές με την γιαγιά να με παρακαλάει να φάω το αυγό, ή οτιδήποτε. Χαρακτηριστικά, η μαμά μου μου είπε οτι όταν πλησίαζε η ώρα του φαγητού ήθελε να φύγει απο το σπίτι. Η φράση λοιπόν που ηχούσε στα αυτιά μου πάντα ήταν το «φάε το φαί σου παιδί μου». Μέχρι που μεγάλωσα και τελικά καταλάβαμε όλοι οτι είναι ο μεταβολισμός μου που δεν παχαίνω. Τώρα η μαμά προσεύχεται να μείνω για πάντα έτσι λεπτή.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω σχεδιάστρια μόδας. Ακόμα έχει κρατήσει η μαμα μου τα ντοσιέ με τις δημιουργίες μου. Και δεν είχα μείνει μόνο εκεί. Έκανα και design βιτρινών. Μετά μου κόψαν τα φτερά λέγοντας μου το γνωστό παραμύθι «σπούδασε κάτι άλλο παιδί μου και πας και σε μια σχολή αν θές μετα να κάνεις το κέφι σου». Μου πέρασε σιγά σιγά. Μπορεί να ήταν και τσαλιμάκια του Σκορπιού. Φαίνεται όμως οτι το μικρόβιο της μόδας δεν ήταν καθόλου τσαλιμάκι.

Το πρώτο μου Vogue το πήρα στα 12 μου. Δεν κυκλοφορούσε, ως γνωστόν, Ελλάδα τότε και έβαζα τον μπαμπά μου να μου το φέρνει απο περίπτερο με ξένο τύπο, μαζί με το Newsweek για ξεκάρφωμα, και καλα εξασκώ την αγγλική. Άνοιξε ένας άλλος κόσμος μπροστά μου. Απο τότε δεν έχανα τεύχος. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μου Hard Candy βερνίκι νυχιών που ζήτησα απο την κολλητή μου να μου φέρει απο Αμερική και γύρισε απορημένη και μου είπε : μα καλά...που τα βρίσκεις αυτά?? Το οποίο εν συνεχεία μας φέρνει στη μανία μου να ψάχνω για διαφορετικά και περίεργα πράγματα παντού. Στο ίντερνετ, στα περιοδικά, στις βιτρίνες, στο δρόμο.

Έχω πάθει πολλά απο φίλες. Κυρίως φίλες. Πολλές προδοσίες και διάφορες ίντριγκες. Έχω πληγωθεί, αλλά ευτυχώς τα θυμάμαι και χαμογελάω. Έχω μείνει λοιπόν με 4 πολύ καλές φίλες και αρκετές ακόμα για κους κούς και συμπαράσταση. Οι 2 απο αυτές είναι παιδικές μου φίλες και με συντροφεύουν μια ζωή. Έχω και 2 κολλητούς φίλους που δεν μπορώ φυσικά να τους βάλω στην ίδια κατηγορία με τις φίλες. Τους λατρεύω και τους 2 και είναι και οι 2 μακρυά μου. Με τον ένα πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια ως φοιτήτρια (υπάρχει και σχετικό ποστ) και απο τότε είναι πάντα και θα είναι στην ζωή μου, στην καρδιά μου, στο μυαλό μου και παντού. Με τον άλλο παίζαμε κυνηγητό στο νηπιαγωγείο και....απο τότε κολλήσαμε. Ο ένας Αγγλία και ο άλλος Θεσσαλονίκη.

Ερωτεύτηκα τον άντρα μου εκεί που δεν περίμενα να ερωτευτώ, τον αγάπησα και τον παντρεύτηκα και η ζωή μου άλλαξε απο την μία στιγμή στην άλλη αλλα με ένα τρόπο τόσο φυσικό και τόσο όμορφο. Το πώς έγιναν όλα αυτά πιστεύω πλέον οτι έχει να κάνει με αυτό που λένε μοίρα. Είμαστε μαζί 3 χρόνια και το Σεπτέμβρη κλείνουμε 1 χρόνο παντρεμένοι. Περνάμε τέλεια μαζί και περιμένουμε τα καλύτερα. Έχουμε ένα σκύλο, το Luppo. Ένα πανέμορφο και ανυπάκουο Husky.

Έχω φοβίες. Φοβάμαι το σκοτάδι και οτι θα πάθουν κακό οι δικοί μου άνθρωποι. Κατα βάθος φοβάμαι τι θα πάθω εγώ αν πάθουν κάτι οι δικοί μου άνθρωποι.

Με λίγα λόγια...
Είμαι ίσως απο τους λίγους ανθρώπους που δεν πίνουν coca cola. Δεν μου αρέσει. Είμαι ίντερνετ freak. Σερφάρω ατέλιωτες ώρες όποτε βρώ ευκαιρία κυρίως για να ανακαλύπτω πράγματα, κείμενα, ήχους, ανθρώπους, τεχνολογίες. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική. Μεγάλωσα με αυτήν και την λατρεύω. Αν μπορούσα θα έκανα τα πάντα με μουσική. Αγαπημένα συγκροτήματα: Depeche mode, Softcell, Cure, Kraftwerk, Air, Royksopp, New Order, Conjure One, Archive και πολλάαα άλλα. I just love any kind of music. Για του λόγου το αληθές σας λέω – και δεν ντρέπομαι- οτι, χάρη στον μπαμπά μου και τις μουσικές του προτιμήσεις, ακούω κλασσική μουσική απο μωρό, όπερα και λατρεύω τους Beatles. Είμαι cinefil, βλέπω 800000000 ταινίες το χρόνο (υπερβάλω!)σε dvd και cinema. Το φετίχ μου είναι τα παπούτσια. Και φυσικά θα ήταν περιττό να πώ τι θα πεί shopping για μένα. Τα πάντα! Αυτό θα μας πάρει άλλο ένα ποστ. Next time then....