Πάει καιρός τώρα που έχω να γράψω στο μπλογκάκι μου. Τρέχω γενικώς και έχω και το νέο μου μπλόγκ το οποίο μου τρώει χρόνο οπότε, ήρθε κι έδεσε. Έχω εδώ και 2 εβδομάδες όμως που θέλω να γράψω για την νονά μας και τελικά τα κατάφερα! Ιδού λοιπόν…

Η πρώτη μας γνωριμία ήταν πριν 9 χρόνια, στο ξενοδοχείο Athens Plaza, όπου γινόταν η πρώτη συνάντηση για το μεταπτυχιακό που θα ακολουθούσα εκείνη την χρονιά. Ξέρετε, σαν την πρώτη μέρα σε καινούργιο σχολείο, όλοι έψαχναν με το βλέμμα έναν «φίλο» να πουν μια κουβέντα, να σπάσει ο πάγος. Μία ψηλή κοπέλα με ωραίο κότσο στα μαλλιά κάθισε μπροστά μου στην αίθουσα. «Γαμώτο πάλι δεν θα βλέπω. Τι γκαντεμιά όλοι οι ψηλοί μπροστά μου πια!». Ε, αυτή η ψηλή κοπέλα έμελλε από εκείνη τη στιγμή να γίνει η καλύτερη μου φίλη. Η Ειρήνη μου.

Τι να πει κανείς για την Ειρήνη; Είναι σα να ήρθε η χαρά θεού στη γή και μεταμορφώθηκε σε ένα 2μετρο πλάσμα (καλά καλά 1.87 για την ακρίβεια). Πάντα χαμογελαστή, με αστείρευτο χιούμορ, αυτό που μερικές φορές μόνο εμείς οι 2 καταλαβαίνουμε αλλά δεν μας νοιάζει (κιιικ;). Πάντα να γίνεται χαλί να την πατήσεις, πάντα να είναι δίπλα σου όταν σου συμβαίνει κάτι. Ποτέ να μην ξεχνάει τα γενέθλια σου (ούτε τη γιορτή σου, ούτε του άντρα σου, ούτε της μαμάς σου……so not me…), πάντα να έρχεται σπίτι σου με γεμάτα χέρια, λατρεύει τα παιδιά και τα παιδιά την λατρεύουν κι αυτά (ξέρετε πως τα παιδιά αναγνωρίζουν τους καλούς ανθρώπους), λατρεύει τα ζώα (και 2 παρατημένα γατιά στο δρόμο πριν κάτι χρόνια ήταν πολύ τυχερά που τα μάζεψε ο συγκεκριμένος άνθρωπος γιατί ένα θα σας πώ: περνάνε ζωή χαρισάμενη!), φτιάχνει τις πιο όμορφες κάρτες γενεθλίων, θα έκανε τα πάντα για ένα πεντόκιλο Nutela και προσπαθεί φιλότιμα να μάθει να μαγειρεύει.

Έχουμε περάσει μαζί αυτά τα χρόνια πάρα πολλά και έχουμε ζήσει και ζούμε, τις πιο όμορφες στιγμές μας αλλά δεν θα πλατιάσω γιατι αλλού θέλω να καταλήξω και έχω και κάτι δέκατα αυτή τη στιγμή που γράφω οπότε ας τελιώνω πριν με πάρει ο ύπνος στο πληκτρολόγιο!

Πολλές φορές λοιπόν έχω, έχουμε, προβληματιστεί (εμείς οι κοντινοί της άνθρωποι) με το ως πότε θα βάζει τους άλλους πάνω από τον εαυτό της, έχουμε ανυσηχήσει γιατι πολλές φορές δεν θέλει να ξεσπάει όταν κάτι της συμβαίνει και την έχουμε μαλλώσει γιατι συνέχεια χαλάει τα λεφτά της με το να αγοράζει δωράκια ακόμα και στον οδηγό του τράμ που την φέρνει κάθε πρωί (παρακαλώ να σημειωθεί ότι αυτό το ποστ δεν ισχύει για την χορηγία σημαντικών ποσοτήτων παγωτού φουντούκι ε Ρηνάκι?).

Θυμάμαι την ημέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος. Όταν βεβαιωθήκαμε ότι όλα πήγαιναν καλά, ενώ όλη μου τη ζωή όταν σκεφτόμουν ποιος θα βαφτίσει το πρώτο μου παιδί διάφοροι υποψήφιοι φίλοι υπήρχαν σαν ιδέα, ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρη για το ότι η ειρήνη θα ήθελα να ήταν η νονά της Μελίνας. Μου αρκούσε ο τρόπος που κοιτάει τα παιδιά και λιώνει.

Ε λοιπον αποφάσισα ότι δεν θέλω να αλλάξει. Γιατι αν αλλάξει δεν θα είναι η Ειρήνη μου. Γιατι χάρη στις υπέροχές της κάρτες η Μελίνα από την γεννησή της θα έχει ένα κουτί από δάυτες να διαβάζει και να βλέπει πόσο καμάρωνε η νονά της γι’αυτήν. Γιατι της φέρνει τα πιο όμορφα δώρα. Γιατι δεν την αφήνει από την αγκαλιά της. Γιατι ήδη οι δυό τους έχουν αρχίσει τα δικά τους. Και εγω τις βλέπω και τις καμαρώνω. Γιατι ξέρω ότι θα είναι δίπλα της ότι κι αν συμβεί.

Αγαπημένη μου, επειδή σε κούρασα καταλήγω: οι φίλοι είναι για να σου θυμίζουν ποιος είσαι και όχι για να σε αλλάξουν. Και είναι εκεί για να σε βοηθούν σε κάθε δυσκολία και να χαίρονται με κάθε χαρά σου.

Σ’αγαπώ πολύ.