Έγινα μάνα. Έμεινα 1 χρόνο σπίτι, με ότι άδεια είχα και δεν είχα, να μεγαλώνω το παιδί μου. «Να μεγαλώσω το παιδί μου». Τι αστείο. Λές και σε ένα χρόνο θα μεγάλωνε και μετά θα μπορούσα ακάθεκτη να γυρίσω στην δουλειά μου. Έζησα λοιπον το πώς θα μπορούσε να είναι το να είμαι full time νοικοκυρά. Δεν χρειάζεται να βάλω εισαγωγικά στο νοικοκυρά φαντάζομαι ε; Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου νοικοκυρά και ούτε πρόκειται. Το αντίθετο μάλιστα. Πάντως ένα χρόνο το σπίτι ήταν καθαρό, κάθε μέρα τρώγαμε μαγειρευτό φαγητό και που και που είχαμε σιδερωμένα ρούχα (του παιδιού δε, πάντα!). Όχι μόνο αυτό, αλλά μέρα παρά μέρα σχεδιάζαμε (εγώ και η μικρή) και μια βόλτα για να ξεσκάμε.
Πριν ένα μήνα...
Γύρισα στην δουλειά. Ένα μήνα πριν είχα άγχος. Μια εβδομάδα πριν είχα αϋπνίες. Την ίδια μέρα που πήγα στο γραφείο ήθελα να βάλω τα κλάματα. «Το έχω περάσει κι εγώ». «Έτσι είναι η Ζωή». «Θα το συνηθίσεις». Είχαν δίκιο. Το συνήθισα. Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για το τι κάνουν ή τι αισθάνθηκαν οι άλλες στην θέση μου. Γιατί δεν με νοιάζει. Έτσι απλά. Δεν μου φέρνει καμιά παρηγοριά το γεγονός ότι το έχουν περάσει αυτό άλλες 3.000.000.000 μανάδες πριν από μένα. Εγώ δεν ήθελα. Και ακόμα δεν θέλω. Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
Και τώρα τρέχω. Να προλάβω να τελειώσω τις δουλειές στο γραφείο μέχρι τις 5, να φύγω αμέσως, να προλάβω το τρένο, το λεωφορείο, το άλλο τρένο, το άλλο λεωφορείο, να περάσω όλο το απόγευμα με το παιδί μου, να παίξω μαζί του, να μαγειρέψω, να σκουπίσω, να πλύνω, να σιδερώσω. Όλα αυτά από τις 10 έως τις 1 το βράδυ. Βόλτα; Ποια βόλτα; Δεν σου αγγίζω καν το θέμα του «που θα αφήσω το παιδί». Μεγάλη ιστορία. Still pending, που λένε και στο χωριό μου. Θα το θίξω άλλη φορά.
Τώρα τρώμε πιο συχνά delivery, το βουνό με τα ασιδέρωτα είχε φτάσει το ταβάνι (μέχρι που ήρθε η μαμά), σφουγγαρίζω με το ζόρι κάθε 2-3 μέρες κάτι μεταμεσονύκτιες ώρες , και πλυντήριο βάζει πιο συχνά από μένα ο σύζυγος. Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν γκρινιάζω γι αυτά (εντάξει λίγο μόνο. Όταν για 6η φορά μέσα στον ίδιο μήνα έχει απεργία η ΓΕΣΕΕ). Ξέρεις γιατί; Γιατί 1ον) τα φανταζόμουν. Τι νομίζεις έκανα παιδί νομίζοντας ότι την επόμενη θα κέρδιζα το joker; Αλλά η πραγματικότητα πάντα έρχεται και ρίχνει ένα ξεγυρισμένο χαστούκι στην φαντασία in the end, έτσι για να μην ξεχνάς ποιος έχει το πάνω χέρι και 2ον) Γιατί στο τέλος αυτό που με νοιάζει είναι αυτός ο χρόνος που έχω με το παιδί μου να είναι ποιοτικός και να συμβάλλει στο να γίνει η Μελίνα σωστός άνθρωπος.
Και επειδή ξέρω, τώρα, οτι τελικά κανείς δεν θα μου πεί μπράβο (το αντίθετο μάλιστα) προσπαθώ απλά να υπενθυμίζω στον εαυτό μου οτι είμαι καλή μαμά, οτι κι αν σημαίνει αυτό, και οτι ναι, αυτό που κάνω είναι αγώνας χωρίς τέλος, χωρίς το χρονόμετρο να σταματά ποτέ, με πολλούς αντιπάλους και εμένα να τρέχω ξυπόλητη σε ενα χαλασμένο τερέν αλλά πρέπει να τα καταφέρω. Στο κάτω κάτω ενα χαμόγελο της Μελίνας φτάνει για να τα ξεχνάω όλα κάθε μέρα και την επόμενη να ξεκινάω απο την αρχή.


Πι ες: Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο. Εύχομαι απο καρδιάς η Τρίτη και 13 να είναι η τυχερή μέρα για ενα μικρό φασολάκι και να βρεί το δρόμο του για τον κόσμο μας. Άντε μικρέ αστροναύτη σε περιμένει η Μελίνα. Μην αργείς!!