Δεν είμαι οικολόγος (προσπαθώ καμιά φορά αλλα ποτέ δεν θα καταφέρω να καταναλώνω λίγο νερό όταν πλένω!), δεν είμαι χορτοφάγος, δεν είμαι υπερμαχος των βιολογικών προϊόντων και γενικά η σχέση μου με την φύση περιορίζεται σε αυτό που ξέρουμε όλοι: αγαπώ τα ζωάκια, τα δεντράκια και τα λουλουδάκια.τελος. Όταν όμως έμεινα έγκυος στην κόρη μου, απο την πρώτη στιγμή το να γεννήσω όσο πιο φυσιολογικά γίνεται,χωρίς καμμία αναισθησία, το θεώρησα αυτοννόητο. Ως γυναίκες γι αυτόν τον ρόλο έχουμε έρθει στον κόσμο και γι΄αυτές τις στιγμές της γέννας έχει δημιουργηθεί η φυσιολογία μας. Γιατί λοιπόν να παρεμβαίνουμε στην φύση μας?
Δεν το παίζω δυνατή. Αν ήμουν θα γεννούσα με τον πραγματικά φυσικό τρόπο. Στο σπίτι μου, χωρίς φάρμακα και γιατρούς. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω. Θαυμάζω όμως τις γυναίκες που μπόρεσαν και που τίποτα απολύτως δεν μπήκες ανάμεσα σε αυτές και το μωρό τους.
Όταν όμως θές κάτι πάρα πολύ κάποιες φορές το σύμπαν όσο και να συνομοτεί για να το πετύχεις...μπορεί και να μην τα καταφέρει. Έτσι κατέληξα να γεννήσω με καισαρική και μάλιστα με ολική αναισθησία λόγο επιπλοκής. Είμαι πολύ ευγνώμων στο γιατρό και την μαία μου που ήταν εκεί απο το πρώτο λεπτό της έναρξης του τοκετού και δεν έφυγαν απο δίπλα μου και τις 12 ώρες που διήρκησε ο τοκετός ούτε για καφέ. Απο την στιγμή όμως στιγμή που τέλειωσε η εγχείρηση και μετά (στις 10 το βράδυ) άρχισε να λειτουργεί η αθάνατη νοοτροπία των ελληνικών μαιευτηρίων. Σε ένα παρ’ολα αυτα «φιλικό προς τα βρέφη» μαιευτήριο, κανείς δεν μου έφερε το παιδί μου να ακουμπήσει πάνω μου όταν ξύπνησα. Το μωρό μου βίωσε την αλλαγή απο τον «κόσμο στην κοιλιά της μαμάς» σε ένα κόσμο με θορύβους, μυρωδιές, φώς και κρύο, τελείως ανώμαλα. Και ενώ εγώ πάλευα να συνέλθω απο την αναισθησία, κανείς δεν σκέφτηκε πριν με μεταφέρουν στο δωμάτιο μου, να μου φέρουν να δώ το παιδί που μόλις γέννησα!! Η εξήγηση ήταν οτι στον κάτω όροφο που ήταν το δωματιό μου δεν κατεβάζουν τα νεογνά. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε να μου το δείξουν πρίν με κατεβάσουν κάτω! Είδα την κόρη μου σε φωτογραφίες που έβγαλε ο άντρας μου και περίμενα να έρθει το πρωί. Έτσι οι πρώτες αρκετά σημαντικές ώρες για εμένα και το μωρό χάθηκαν.
Επιτέλους το άλλο πρωί με πρωτοβουλία της μαίας μου, μου έφεραν την κόρη μου και κατάφερα να την θηλάσω για πρώτη φορά. Τις επόμενες 4 μέρες που έμεινα εκεί έκανα τα πάντα για να δυναμώσω γρήγορα και να μπορώ κάθε φορά που ανέβαινα στον 1ο όροφο για να την θηλάσω να είμαι πιο δυνατή και να πονάω λιγότερο. Αυτό όμως που με ενοχλούσε δεν ήταν ο πόνος, αλλά το οτι οι περισσότερες μαίες σε ένα τέτοιο νοσοκομείο ήταν ανίκανες ή βαριόντουσαν να βοηθήσουν τις νέες μητέρες στο να μάθουν να θηλάζουν σωστά. Σε ενα μαιευτήριο «φιλικό προς τα βρέφη», στο δωμάτιο θηλασμού υπήρχε θερμαντήρας μπιμπερό γεμάτος με μπουκαλάκια ξένου γάλακτος όλη την ημέρα, δελεάζοντας την μητέρα που προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να θηλάσει επι 1 ή 2 ώρες (γιατί κανείς δεν της δείχνει). «καλέ τί παλεύεις τόσες ώρες?? Αφού δεν έχεις γάλα ακόμα! Δώστης συπλήρωμα τώρα να χορτάσει.είσαι και χειρουργημένη...» ήταν αυτό που άκουσα απο μια μαία όταν προσπαθόντας να θηλάσω επι 3 ώρες στις 4 τα ξημερώματα το μωρό έκλαιγε απεγνωσμένα. Ήταν και η μόνη νύχτα εκει μέσα που της έδωσα ξένο γάλα. Και ακόμα το μετανιώνω. Την άλλη μέρα η μαία μου μου έδειξε πως να καταλαβαίνω όταν το μωρό τρώει πραγματικά και καταπίνει και πότε πιπιλάει το στήθος. Την προηγούμενη νύχτα η μικρή δεν έτρωγε αλλα πιπίλιζε γιαυτό και διαμαρτυρόταν. Απο την μέρα εκείνη και μετά μέτραγα τις ώρες για να φύγω απο εκει μέσα, να πάω σπίτι μου και να βρούμε τους ρυθμούς μας μόνες μας. Εγώ και εκείνη.
Και μετά στο σπίτι ξεκινάει ο άλλος γολγοθάς. Να προσπαθείς να θηλάσεις υπο την επίρροια του οικογενειακού περιβάλλοντος! Η μητέρα μου ανυσηχούσε και ακόμα ανησυχεί κάθε φορά που θηλάζω αν «το παιδί χόρτασε». Ο άντρας μου επέμενε όταν έκλαιγε το μωρό να δώσουμε συπλήρωμα. Η παιδίατρος μας συνέστησε και το χαμομήλι αν το μωρό πεινάει πρίν τις 2 ώρες απο την ώρα που θήλασα τελευταία φορά. Εγώ όμως θέλω να θηλάσω αποκλειστικά και δεν θέλω τίποτε άλλο ξένο να μπέι στο στόμα του παιδιού μου. Ευτυχώς η μικρή μάλλον είχε ήδη καταλάβει τι εστί το γάλα της μαμάς και 4 φορές που υπέκιψα στις πιέσεις για γάλα και χαμομήλι, το μωρό δεν ήπιε ούτε γουλιά.
Όσο πέρναγαν οι μέρες και χωρίς να ξέρω σαν νέα μάνα αν αυτά που κάνω τα κάνω σωστά, άρχισα να αναζητώ παρηγοριά στο forum του parents.gr όπου πολλές γυναίκες που θήλαζαν αποκλειστικά μοιράζονταν τα προβληματά τους και μερικοί ειδικοί δίνουν και καμια συμβουλή. Άρχισα να ηρεμώ γιατι είδα οτι αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπιζα τα αντιμετώπιζαν και εκατοντάδες άλλες μητέρες. Ηρέμησα γιατι τελικά αυτά που το ενστικτό μου μου έλεγε να κάνω, ήταν σωστά. Αποφάσισα να διαβάσω ότι μπορούσα να βρώ για τον αποκλειστικό μητρικό θηλασμό γιανα ενημερωθώ και το έκανα. Όποτε είχα χρόνο διάβαζα. Άρχισε να πιστεύει και ο άντρας μου σε αυτό.
Στην Ελλάδα 90% των έγγυων γυναικών επιθυμούν να θηλάσουν και τελικά μόλις το 6% καταφέρνει να θηλάσει αποκλειστικά για τους 6 πρώτους μήνες. Η άγνοια μας κάνει να ακούμε ότι μας πούν οι –αδιάφοροι ή αδιάβαστοι σε θέματα θηλασμού- παιδίατροι, γυναικολόγοι και μαίες. Επίσης η έλλειψη ενημέρωσης γύρω απο τον θηλασμό κατα την εγκυμοσύνη και η έλλειψη κοινωνικών φορέων που να προωθούν ή να βοηθούν τον αποκλειστικό θηλασμό. Πρέπει να ψάξεις πολύ ή να ρωτήσεις μητέρες που θήλασαν αποκλειστικά με επιτυχία για να βρείς τους λίγους πιστοποιημένους συμβούλους θηλασμού απο το IBCLC (International Board of Lactation Consultants) στην Ελλάδα οι οποίοι μπορούν να σε βοηθήσουν σε κάθε απορία ή πρόβλημα.
Έχουμε το πιό πολύτιμο αγαθό που μπορούμε να προσφέρουμε στην ζωή του παιδιού μας και παρασυρόμαστε και δίνουμε γάλα αγελαδινό, επεξεργασμένο χημικά και με συγκεκριμένα λιπαρά και θρεπτικές αξίες. Το μητρικό γάλα παρέχει ότι ακριβώς χρειάζεται ένα μωρό, στην ακριβώς σωστή ποσότητα και σε σωστή πάντα θερμοκρασία. Παρέχει αντισώματα για όλες σχεδόν τις αρρώστιες που προσβάλλουν ή μπορέι να προσβάλλουν τα νεογνά και πολλές ακόμη.
Όλα αυτά καλά και ωραία, μέχρι την στιγμή που η μικρή 2 εβδομάδες πήρε 150γρ αντί για 200γρ βάρος και την Τρίτη πήρε 100γρ και την τέταρτη καθόλου. Εκεί άκουσα τα πάντα. Οτι μπορεί το γάλα μου να μην είναι θρεπτικό, οτι κάτι μπορεί να έχει, η παιδίατρος μου είπε να φάω όσο πιο πολύ μπορώ για να πάρω λιπαρά και να περάσουν και στο γάλα, ο άντρας μου φυσικά ανυσήχισε και μου δήλωσε οτι εάν συνεχίσει να μην παίρνει βάρος το παιδί, ανεξάρτητα με το τί θέλουμε εμείς, θα του δώσουμε κένο γάλα. Και εγώ να απαντάω πως τα παιδιά που θηλάζουν αποκλειστικά δεν μετριούνται στο βάρος όπως ξέρουν οι παιδίατροι (με τα 150 με 200 γρ την εβδομάδα) και να με κοιτάνε όλοι με βλέμα «ναι καλά λέγε τα δικά σου εσύ». Το σύνδρομο της ελληνίδας γιαγιάς που θέλει να βλέπει το μωρό με «φουσκωτά μπουτάκια» για να επιβεβαιωθεί οτι τρώει καλά. «Δηλαδή αν το παιδί δεν πάρει βάρος?τί θα κάνεις?δεν πειράζει παιδάκι μου να δώσεις και ενα γεύμα συπλήρωμα.Δεν χάθηκε ο κόσμος.» με ρώταγε όλο απορία η μάνα μου. «όχι μαμά χάθηκε ο κόσμος. Ότι πρόβλημα προκύψει θα το διορθώσω με θηλασμό και όχι με άλλο γάλα». Σιωπή. Σε μία βόλτα μας χθές στο Golden Hall μαζί και με την μικρή, ψάχνοντας κάποιο μέρος να θηλάσω, βρέθηκα να θηλάζω –προς μεγάλη μου ευχαρίστηση- μαζί με μια άλλη μαμά σε έναν καναπέ έξω απο τις τουαλέτες. Την ρωτάει λοιπόν η μαμά μου «θηλάζετε και εσείς αποκλειστικά?» και όταν εκείνη της απάντησε «Ναι» δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω με την απορία αλλα και την ευχαρίστηση που είδα στο προσωπό της σαν να έλεγε «ευτυχώς δεν είναι μόνο η κόρη μου η τρελή. Το κάνουν κι άλλες!». Τελικά η μικρή πήρε βάρος και εγώ άφεση αμαρτιών. Προς το παρόν.
Το χειρότερο είναι να τα ακούς αυτά απο μητέρες. Μητέρες που θήλασαν κι όλας. Να σε βλέπουν να προσπαθείς και να σου λένε αηδίες. Πολλές φορές έκλαψα με αυτά που άκουσα απο φίλους, απο γονείς και απο τον άντρα μου. Πολύ μεγάλο ρόλο στον θηλασμό παίζει η υποστήριξη. Εγώ ειλικρινά δεν ξέρω αν την έχω ακόμη. Δεν θα κατηγορήσω ποτέ μάνα που προσπάθησε να θηλάσει αποκλειστικά και δεν τα κατάφερε ή δεν ενημερωθηκε σωστά και δεν θήλασε αποκλειστικά. Γιατί πλέον ξέρω και πόσο δύσκολο είναι να τα καταφέρεις. Θα κατηγορήσω όμως όποια ξέρει τι προσφέρει το γάλα της στο παιδί και επέλεξε να μην θηλάσει. Ο θηλασμός είναι δικαίωμα του παιδιού και εμείς έχουμε κληθεί να το προστατεύσουμε.
Θα συνεχίσω να θηλάζω αποκλειστικά όσο μπορώ. Θα ζητάω βοήθεια τώρα που ξέρω απο τους σωστούς ανθρώπους και εύχομαι να δίνω το πολύτιμο αυτό αγαθό στο παιδί μου για πολύ πολύ ακόμα.